‘Ik heb de doos tissues alvast voor je neergezet’, zei hij toen ik plaats had genomen in de stoel aan de andere kant van het bureau.
Blijkbaar ging hij ervan uit dat er tranen zouden vloeien, dus ik besloot geen spier te vertrekken.
Ik was zo perplex van de drogreden waarmee hij mij vervolgens op staande voet ontsloeg dat het niet eens bij mij op kwam om te huilen.
Sterker nog, krap een uur nadat ik de sleutels van het bedrijf had moeten inleveren zat ik lachend thuis, mij afvragend wat er die ochtend in hemelsnaam gebeurd was.
Die ochtend was ik onverwacht bij de ex-directeur ontboden. Hij had zichzelf weer op zijn troon gehesen en alsof hij zojuist zijn grootste vijand had verslagen liet hij mij zeer zelfgenoegzaam weten dat ik acuut kon vertrekken.
Ik kan me niet herinneren of er een reactie van mij werd verwacht.
Ik was 32 jaar oud en zat tegenover twee grijsharige mannen met te dikke buiken en hun hoogtepunten al geruime tijd achter zich.
Jij was één van die dikke buiken en je zat als een lamzak naast de triomferende koning die rehabilitatie gevonden dacht te hebben en jij zei niets.
Je had het lef niet om voor mij op te komen, bang om je eigen positie te verliezen en volgens mij had je er nog lol in ook.
Niet lang daarvoor had je me gepakt, in mijn eigen huis notabene. Je had me opgetild, in de slaapkamer gezet, mijn broek naar beneden getrokken en me gepenetreerd. Het was niets. Niet lekker, niet leuk, niet pijnlijk, maar wel kort. Je verdween. Het kwam niet eens bij me op om het verkrachting te noemen want het was niet eng en ik hoefde niet te schreeuwen of te gillen voor mijn leven.
De dag na het ontslag kreeg ik een jaarsalaris mee op voorwaarde dat ik geen rechtszaak zou beginnen.
Het jaar daarvoor was ik gescheiden. We waren weliswaar niet getrouwd geweest, maar uit elkaar gaan na 11,5 jaar relatie is een scheiding.
We hadden samen een huis gekocht en een maand nadat we er waren gaan wonen liet hij mij weten dat hij weer als vrij man door het leven wilde. Binnen een mum van tijd was hij verdwenen, zijn nieuwe leven tegemoet en ik daar volledig uit.
Terwijl ik in dat kale huis woonde ging ook nog het bedrijf waarvoor ik werkte failliet. Ik bevond mij nu dus in de verwarrende situatie van een scheiding, de verkoop van ons huis en het zoeken naar een ander huis en een nieuwe baan.
In die nieuwe baan werd jij mijn collega en ik heb je waarschijnlijk als mijn steunpilaar gezien, de oudere broer die ik nooit had gehad.
Zakelijk hoopte ik dat jij mij zou helpen bij de vraagstukken waarvan ik nauwelijks kennis en ervaring had en persoonlijk wenste ik waarschijnlijk om gezien te worden. We hadden lol samen en ik waande mij veilig bij jou. Totdat ik je mijn nieuwe appartement liet zien en jij mij van achteren pakte.
Het heeft bijna dertig jaar geduurd voor ik begreep dat het een verkrachting was en geen seks met wederzijdse instemming.
Ik sprak er nooit over. Bovendien schaamde ik mij er altijd een beetje voor dat ik het eigenlijk zelf deels uitgelokt moet hebben;
ik had waarschijnlijk iets te leuk gedaan, iets te vrij en te dwarrelend, iets te gretig misschien ook wel en met het onbeschaamde opportunisme wat je op die leeftijd nog vrijelijk rondstrooit.
Dat zie ik tegenwoordig gelukkig anders.
Toch voelde ik mij nooit slachtoffer, hooguit van de tijdsgeest. Ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat er een tijd zou komen waarin grensoverschrijdend gedrag bespreekbaar zou worden, gedefinieerd, en dat we samen naar verandering zoeken.
'Een eigen huis' is een van de vertellingen uit mijn boek. Een boek waarin verhalen de kwaliteiten van chakra’s illustreren en waarin de wijze vrouw ons in dromen, visioenen en meditaties inzichten geeft.
Maandenlang danste ik ’s ochtends mijn bed uit met telkens weer een dot aan inspiratie, alsof die wijze vrouw aandrong om het te schrijven.
Maar het is weg, opgelost, verdwenen, die drive om het tot een volwaardig boek te moeten maken, het uit te willen geven en de verkoop af te wachten.
Dat heeft meerdere oorzaken, maar de belangrijkste is spirituele groei waarin het me-myself-and-I steeds vaker en langer een time-out krijgt en ik vooral ben met wat er is.
Internationale Vrouwendag 8 maart 2024 leek mij een mooie gelegenheid om mijn verhaal te delen.
Ik wens iedereen heel veel gelijkheid.
#grensoverschrijdendgedrag #vrouwenrechten #internationalevrouwendag #powerwomen #spirituelegroei