Natuur verveelt nooit, en de stilte na de stormen van afgelopen week laat een ruigheid zien die me wel trekt.
Ja ruige stilte, ik vind dat het moet kunnen, alles kan. In mijn verbeelding kan en mag alles en het mooie is dat er, juist in stilte, van alles boven kan komen. Terwijl ik op het bospad loop (zie grote foto bovenaan) trommelt er iets in mijn buikgebied en lijkt het alsof ik even omhoog wordt getild door een windvlaag die over een open plek vat op mij dreigt te krijgen. Ik proef een herkenning en in mij veert een klein sprongetje vrolijk op en neer.
Vroeger namen mijn ouders ons vaak mee uit wandelen. We woonden in Twente, dus ver hoefden we niet te rijden om te wandelen in vrije natuur.
Holten, Ootmarsum, Delden, Nijverdal, Vasse ... ik heb er alle jaargetijden gezien, geroken, en ervaren.
Toch kan ik mijzelf geen Tukker noemen en met amper achttien jaar, direct na het behalen van mijn middelbare school diploma, pakte ik mijn boedeltje op om te vertrekken naar een echte stad.
Ik heb dat overigens nooit gehad, dat ik graag ergens bij wilde horen. Ik ben waarschijnlijk een waardeloze nationalist, geen teamsporter (player is wat anders, dat kan ik juist wel) en ik ben ook nooit idolaat geweest van een filmster of zanger. Nou ja, er waren wel voorbeelden hoor; Han & Lex Ebbelaar, Julien Clerc, George Harrison, Rutger Hauer ... Wat ik wel ben weet ik niet, wereldburger klinkt zo pretentieus en als het om aantal jaren gaat waar je ergens gewoond hebt, dan zou ik me Amsterdammer mogen noemen, maar ja, wat is een Amsterdammer tegenwoordig nog?
Vroeger thuis had ik de naam dat ik niet van wandelen hield en de zin 'ik heb zulke kouwe voetjes' heb ik regelmatig moeten horen.
Ik was een kleutertje en er lag sneeuw, ja dat was in de jaren zestig nog normaal. Mijn moeder had me rode rubberlaarsjes aangedaan zodat ik geen natte voetjes zou krijgen. Mijzelf kennende heb ik vast een tijd lang monter doorgestapt, terwijl mijn voetjes inmiddels toch echt ijsklompjes waren geworden. Het zal dramatisch en tegelijkertijd ontroerend geklonken hebben toen ik uiteindelijk jammerde dat ik zulke kouwe voetjes had.
Altijd als ik nu met sneeuw en kou een kindje op rubber laarsjes zie lopen heb ik de neiging om de ouders aan te spreken op deze gruweldaad, je merkt het, het tekent je voor je leven.
En dan was er nog iets. Doordat mijn beste vriendinnetje en ik elkaar alleen in het weekend en 's woensdagsmiddags zagen bereidde ik onze beperkte speeltijd zorgvuldig voor, want ja je kent volwassenen, er komt van alles tussendoor, dus al was school om 12 uur afgelopen, je werd pas rond twee uur 's middags gebracht.
Mijn vriendinnetje moet een groot hart gehad hebben, want ze vond het allemaal prima en kon perfect inspelen en improviseren op het plan dat ik voorbereid had. Ik maakte hippe kleertjes en roze balletpakjes, voorzag een deel van de legkast van aluminiumfolie en pvc-buis zodat de poppen op balletles konden, ik tekende plastic hoesjes voor alle kleurtjes stiften, knipte stukjes af van het gekleurde koperdraad in mijn vaders gereedschapshok. die dienst konden doen als gekleurde potloden, maakte de bedjes op met schoon beddengoed en jatte beneden wat doperwtjes, stukjes sla en aardappel voor een degelijke Hollandse maaltijd.
'Jongens we gaan wandelen', klonk het dan in het trappenhuis en thuisblijven was gezien onze leeftijd geen optie. Potverdorie, zaten we er net lekker in, moesten we alweer weg! Laat ik zwijgen over de creatieve blokkades die dát trauma opgeleverd hebben.
En nu, ruim 45 jaar later loop ik door de bossen van Drenthe, wie had dat ooit gedacht, ik niet.
Ik heb warme schoenen aan en geen volgeplande agenda van allerlei moeten.
Bewust wandelen, als iemand het ons geleerd heeft dan is het Thich Nhat Hanh, de kleine Vietnamese zenboeddhist die zijn leven heeft gewijd aan het onderwijzen van vrede en mindfulness.
Rust, vrede, liefde, licht, ruimte, vrijheid ... het zijn allemaal levenskwaliteiten die we graag zouden willen ervaren, maar hoe doe je dat nou?
Durf je drukke gedoe even los te laten, stap de natuur in en laat het gewoon gebeuren.
Walking meditation with Thich Nhat Hanh during a Day of Mindfulness at Deer Park Monastery. Photo by Don Farber
All pictures, except the photo of Thich Nhat Hanh, copyright Hanneke Norbruis©
Reactie schrijven